the borderline

Γρατζουνάω την κιθάρα τώρα.Λυπητεροί ήχοι στο δωμάτιο.Οτιδήποτε για να μην σκεφτώ εσένα.

Μα τι λέω; Αφού η κιθάρα είναι δική σου.Γράφει στη θήκη της 'Η Γενιά του Χάους'.Τα γράμματα είναι δικά σου.

Συνεχίζω το γρατζούνισμα
...Sometimes I wake up crying at night...
Εύχομαι να ήσουν εδώ να με ακούσεις.Θα ένιωθες κάτι αν με έβλεπες τόσο λυπημένη.Ίσως να άλλαζες γνώμη.
Δεν πρόλαβα ποτέ να σου πω τι νιώθω πριν φύγω.
Σου έλεγα συνέχεια, 'Ανοίξου, ανοίξου, πες μου τα όλα' μόνο και μόνο για να αποφύγω να ανοιχτώ η ίδια, να μην είμαι εγώ η ευάλωτη.

Στοιχηματίζω δεν έχεις καταλάβει τι έγινε στη σχέση μας.
Λοιπόν, όσο ανοιγόσουν σε γνώριζα καλύτερα.Αυτό σου το είχα πει, ότι σε θεωρούσα τέλειο, και ειναι ανεξαρτητο από το πόσο ερωτευμένη ήμουν μαζί σου. Ήμουν, είμαι, ποιά η διαφορά;

Έφυγα γιατί δεν σου αξίζω.Δεν φτάνω ούτε στο μικρό σου δαχτυλάκι.
...and sometimes I scream out your name...
Και κάνεις ακόμα τον κόπο να απαντάς στα μηνύματά μου

.................................

Γύρνα, μην με κοιτάς.
Μην βλέπεις τις χαρακιές από τα χαστούκια σου στο πρόσωπό μου.
Ξέρω ότι η δειλία δεν προδίδει μονάχα εμένα.
Μπορείς να λες όσα ψέματα θες στους άλλους, αλλά όχι σε μένα.
Μπορείς να μην με κοιτάς,να γυρνάς την πλάτη, να γελάς
γνωρίζοντας πόσο αυτό με πονάει.
Μπορείς;

Οι στιγμές απομακρύνονται, τις κλέβει ο χρόνος.
Πετάω χάμω το ρολόι, μα δεν φταίει αυτό.
Οι εικόνες, τα λόγια, τα χέρια που δεν είναι ενωμένα πια.
Είναι όλα μακριά.
Μακάρι να ήταν μόνο ο χρόνος ο κακός.
Αλλά ότι συμβαίνει, συμβαίνει- ανεξάρτητα από αυτό.
Πως μπορεί;

Και ποιός μπορεί να μου πει πως να αντέξω;
Γιατί πρέπει να αντέξω, σας παρακαλώ!

Όλα αυτά που κάνεις, και όλα αυτά που κάνω εγώ.
Στο τέλος, ανεξήγητο, δεν γίνεται τίποτα.
Κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα.
Ο χρόνος πηγαίνει βόλτα με τις στιγμές του κάπου μακριά,
απομακρύνεται.
Το ρολόι θρυμματίζεται.

Και εγώ εδώ
εξακολουθώ να έχω την ανάγκη σου
εξακολουθώ να σε νιώθω.
Για πόσο;

2004

(μηδενική εξέλιξη από τότε)

Τί αγένεια!

Δεν σας καλωσόρισα στο Βlog!. Καλως ήρθατε, περάστε, τί κάνετε; Η οικογένεια καλά;
xxx

Ποτέ μη λες ποτέ

Επειδή ποτέ (ουπς) δεν ξέρεις τι θα σου τύχει.
Είναι κάποιες εμπειρίες που θα σε χαράξουν ανεξίτηλα. Κάποιες στιγμές που δεν θα τις ξεχάσεις.

• -η πρώτη μέρα στο σχολείο και το παράπονο που σε έπνιγε
• -τα λόγια παρηγοριάς από τους συμμαθητές σου την πρώτη μέρα που πήγες στο σχολείο, something like 'Μη στεναχωριέσαι Γιωργάκη, και μεις δεν θέλαμε να ρθούμε, αλλά ήρθαμε'
• -η ανακούφιση από αυτά τα λόγια
• -η πρώτη φορά που άκουσες από ενήλικα πως 'όλες οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων βασίζονται πάνω σε οικονομικά συμφέροντα' (απαξιώ)
• -η μέρα που γνωρίστηκες με τον/την κολλητό/ή σου
• -η πρώτη φορά που σου ήρθε η περίοδος(για κορίτσια).Για αγόρια,μμμ,μάλλον η μέρα που φύτρωσε το μουστάκι?Ό,τι να'ναι.
• -η μία και μοναδική φορά που σε έπιασε τόσο νευρικό γέλιο με τους φίλους σου μέσα σε λεωφορείο που κόντεψες να πεθάνεις (υστερικό γέλιο 20'με το ρολόι) ενώ ο οδηγός σας έβριζε και σταμάτησε το λεωφορείο για να τηλεφωνήσει στο αφεντικό του και να ζητήσει παραίτηση επειδή προσβλήθηκε από τα γέλια σας (εντάξει, αυτό έτυχε μόνο σε μένα)
• -η πρώτη φορά που συγκινήθηκες σε βιβλίο/ταινία κτλ.
• -η πρώτη απόπειρα να παίξεις τένις (σπασμένη ρακέτα, το μπαλάκι αγνοείται)
• -η πρώτη γλίστρα στο μπόουλινγκ.Αντε, και το πρώτο στράικ.
• -το πρώτο ραβασάκι/ η πρώτη φορά που ράγισε η καρδιά σου
• -το δεύτερο ραβασάκι/ η δεύτερη φορά που ράγισε η καρδιά σου (and so on,you get the picture)
• -το πρώτο slow motion όταν περνούσε δίπλα σου στον διάδρομο
• -η πρώτη επανάσταση στους γονείς σου. Λες και χρειάζεσαι την άδειά τους για να πας διακοπές με το amore. Πού ζούμε δηλαδή!

Kαι τόσα πολλά ακόμη. Που μας μαθαίνουν τί, σε τελική ανάλυση; Το γνωστό 'μυαλό δεν θα βάλει αυτό το κεφάλι' πιθανότατα. Και το πόσο ρευστά είναι όλα. Πως αλλάζουν οι συνθήκες, το περιβάλλον, εσύ.
Και ότι πρέπει να είσαι έτοιμος να τολμήσεις αν θέλεις να καταλήξει κάπου όλο αυτό το κλοτσοσκούφι.

:) good day to all

' Veni vidi vici '

Γιατί κοιτάζει το πάτωμα; Υπάρχει κάτι ενδιαφέρον εκεί κάτω;

Βρομάω; Γιατί δεν με πλησιάζει; Γαμώτο, το πρωί λούστηκα!

Ας ήξερα τουλάχιστον ότι με μισεί, θα ήταν τόσο πιο εύκολο…