Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

twinkle twinkle little star





Χάνομαι και βρίσκομαι σε στενούς διαδρόμους, μόνη, με παρέα, δεν έχει διαφορά...Αλλά είμαι ελεύθερη.
Ελεύθερη από τις αποφάσεις, τις συνέπειες των αποφάσεων-των δικών μου και των άλλων...

Eσύ είσαι μαζί μου, με αυτό τον αέρα της υπερηφάνιας που σε διακρίνει, με μια αρχοντιά αναμφισβήτητη...
Δεν ήταν αυτός ο λόγος που σε αγάπησα άλλωστε; Και ο λόγος που άπειρες φορές έχω δηλώσει οπαδός σου;
Το ξέρεις ότι θα συνεχίσω να το δηλώνω, είναι το μόνο σίγουρο, ότι πριν παρατήσω εσένα θα έχω ήδη παρατήσει τον εαυτό μου...
Αυτό δεν θέλεις; Έναν άνθρωπο δεδομένο.
Δυνατό, να στέκεται στα πόδια του, ορμητικό...
Να τον πληγώνεις και αυτός να μην χαμπαριάζει. Μονάχα να σε θαυμάζει.Γιατί δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά...

Λοιπόν, βρίσκομαι σε αυτούς τους δρόμους όπου οδηγήθηκα από άλλα μικρά δρομάκια γιατί όλη μου τη ζωή περπατάω και περπατάω και περπατάω...
Γιατί για όλους είναι πιο εύκολο να περπατάνε χωρίς να σκέφτονται, να γεμίζουν τα αυτιά τους με ήχους ξένους, όχι δικούς τους,
είτε ζηλεύοντας αυτά που ακούν είτε με το να φαντάζονται ότι τα ζουν γλιτώνοντας έτσι τη ζήλια...
Το ξέρω, το ξέρεις, το ξέρουμε όλοι...
Αλλά σε ρωτώ το εξής:
Για πόσο ακόμα θα με θεωρείς δεδομένη;
Ο βράχος δεν ξέρει πότε θα γίνει ο σεισμός που θα τον σπάσει. Ή πότε θα πέσει το κύμμα πάνω του ορμητικά να τον κομματιάσει...

Αν θέλεις βασίσου πάνω μου. Αλλά να ξέρεις πως αν πέσω θα πέσουμε μαζί...Όταν σπάσω θα σπάσεις μαζί μου και θα γίνουμε χίλια μύρια κομμάτια, θα σκορπιστούμε στις 5 ηπείρους και πιο μακρια...
Αυτό δεν περιμένεις;

Σάββατο 13 Μαρτίου 2010

Now what (do you want from me) ???

Νιώθω...
καμιά φορά...
κενή...
Ναι, έτσι νιώθω.
Και μου αρέσει να αδειάζω, όταν είμαι γεμάτη με πράγματα στο μυαλό
(συναισθήματα, ναι έχω και από δαύτα)(μπόλικα)(αρκετά για αρκετούς και ποικίλα)

μού 'ρχεται να ανοίξω το στόμα μου και να φωνάξω και να φωνάζω για πολλή ώρα
και να τα αδειάζω τα ρημάδια
γιατί...
καμιά φορά...
δεν αντέχω να τα κρατάω μέσα μου...

Δεν καταπιέζομαι πάντως...
Και δεν ξέρω αν θα έπρεπε να ντρέπομαι που δεν ντρέπομαι να λέω και να κάνω αυτό που νιώθω τις περισσότερες φορές...
γιατί...
δεν ντρέπομαι!

Υποθέτω ότι αυτό με κάνει αδιάντροπη λοιπόν... Ή αναίσχυντη διαφορετικά...
Χα!
Δε με νοιάζει.
Αρκεί να μην έχω απωθημένα. Αυτό φοβάμαι, μου έχει βγει σε μεγάλο κακό και αυτοκαταστροφή στο παρελθόν.
Μου ήρθε ιδέα τώρα να το βάλω και μαγνητάκι στο ψυγείο για να θυμάμαι ανά πάσα στιγμή...
''Να μην έχεις απωθημένα''

Ποιό ψυγείο δηλαδή, πάλι σε δίαιτα είμαι...
Story of my life
Όλο ερωτευμένη και σε δίαιτα είμαι...
Όλο γυαλίζουν τα μάτια μου και λιμπίζομαι και μου τρέχουν τα σάλια...
Σκέτη αηδία...

To sum up:
Δεν ξέρω...Πραγματικά φτάνει κάποτε η στιγμή που οι εξυπνάδες δεν βοηθάνε...
Κρίμα, θα μπορούσα να είμαι πλανητάρχης αν ήταν έτσι..!

LOL
φιλιά, καλό ΣΚ και εβδομάδα αν δεν γράψω

Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

το καρουσέλ

Όλα γυρίζουν ,στριφογυρίζουν, παιρνούν από όλες τις κατευθύνσεις, όπου κοιτάξεις, μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι. Όλα αλλάζουν, τρέχουν, ρέουν, μεταμορφώνονται, παραμορφώνονται, χάνονται, βρίσκονται ξανά.

Σε σπρώχνουν, σε πιέζουν, σε πλακώνουν, σε πνίγουν, σου κόβουν την ανάσα, μπαίνουν στο δρόμο σου, σε μπερδεύουν, σε κυριεύουν.


Ώσπου έρχεται η στιγμή......

.....................................
Και μετά φεύγει......

-Boys don't cry-




Mη φοβάσαι.Δεν θα το πω σε κανένα