.................................

Γύρνα, μην με κοιτάς.
Μην βλέπεις τις χαρακιές από τα χαστούκια σου στο πρόσωπό μου.
Ξέρω ότι η δειλία δεν προδίδει μονάχα εμένα.
Μπορείς να λες όσα ψέματα θες στους άλλους, αλλά όχι σε μένα.
Μπορείς να μην με κοιτάς,να γυρνάς την πλάτη, να γελάς
γνωρίζοντας πόσο αυτό με πονάει.
Μπορείς;

Οι στιγμές απομακρύνονται, τις κλέβει ο χρόνος.
Πετάω χάμω το ρολόι, μα δεν φταίει αυτό.
Οι εικόνες, τα λόγια, τα χέρια που δεν είναι ενωμένα πια.
Είναι όλα μακριά.
Μακάρι να ήταν μόνο ο χρόνος ο κακός.
Αλλά ότι συμβαίνει, συμβαίνει- ανεξάρτητα από αυτό.
Πως μπορεί;

Και ποιός μπορεί να μου πει πως να αντέξω;
Γιατί πρέπει να αντέξω, σας παρακαλώ!

Όλα αυτά που κάνεις, και όλα αυτά που κάνω εγώ.
Στο τέλος, ανεξήγητο, δεν γίνεται τίποτα.
Κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα.
Ο χρόνος πηγαίνει βόλτα με τις στιγμές του κάπου μακριά,
απομακρύνεται.
Το ρολόι θρυμματίζεται.

Και εγώ εδώ
εξακολουθώ να έχω την ανάγκη σου
εξακολουθώ να σε νιώθω.
Για πόσο;

2004

(μηδενική εξέλιξη από τότε)