the rain that we are in

Δεν πίστευα ποτέ ότι θα φτάσω σε αυτό το σημείο.

Έχει συμβεί και στο παρελθόν, και είναι κάτι που κάποιοι δεν έχουν καταφέρει να το συγχωρήσουν σε μένα.

Να που ξανασυνέβη. Και γιατί να έχω τύψεις; Να ξέρεις ότι Δεν έχω. Και γιατί να κατηγορήσω εμένα; Να ξέρεις ότι Δεν με κατηγορώ.

Οι μέρες κομπλεξισμού είναι πίσω πλέον, τις άφησα. Τις παράτησα με ένα κομμάτι του εαυτού μου, το κομμάτι που βρίσκεται εξοστρακισμένο στο παρελθόν, στη σκονισμένη σοφίτα ενός ψηλού, απόκρυφου πύργου, σε ένα παλιό κάστρο που το περιτρυγιρίζει η θάλασσα και το χτυπούν συνέχεια τα κύμματα και το φθείρουν. Νιώθω ελεύθερη χωρίς το κομμάτι αυτό Να ξέρεις. Και θα είμαι ασφαλής όσο αντέχει αυτό το κάστρο, όσο αυτός ο πύργος είναι προστατευμένος από την οργή της φύσης.

Αν με ενδιέφερε θα έλεγα ότι φταις, ότι έκανες τα πάντα να καταστρέψεις την αγάπη μου. Ήταν αγνό το ενδιαφέρον και η αγάπη μου για σένα. Όσο αγνή ήταν η αδιαφορία και η αποστροφή σου.

Θα λυπόμουν, θα προσπαθούσα να διορθώσω λάθη που δεν είχα κάνει ποτέ Αν με ενδιέφερε.

Δεν θα κάνω τίποτα, απολύτως τίποτα. Δεν θα προσπαθήσω άλλο για σένα.

Εύχομαι να το απόλαυσες μόνο. Όσο εγώ απολαμβάνω τώρα την ομορφιά του υπόλοιπου κόσμου από τα τείχη του κάστρου. Κοιτάζω από τις πολεμίστρες και βλέπω το τέρμα του ορίζοντα, ξεχωρίζω τα χρώματα της μέρας σε ανατολή σε δύση. Είναι όλα τώρα ξεκάθαρα, φωτεινά. Κάθε βαθιά ανάσα μου θυμίζει να χαίρομαι, να αφήνομαι...Η κάθε τζούρα φρέσκου αέρα μου θυμίζει ότι στην πραγματικότητα οι στόχοι μου βρίσκονται πέρα από τον ορίζοντα που βλέπω.

Το έρημο κάστρο θα μείνει πίσω, τα καράβια έρχονται κοντά, το βρήκαν!Η σιγουριά ότι θα το έβρισκαν, η σιγουριά ότι τα καλύτερα έρχονται...Αλλά και καμιά φορά φεύγουν...