like the deserts miss the rain

Η έρημος απέραντη απλωνόταν μπροστά του. Καλυμμένος σε όλο του το σώμα με αποφόρια για να κρυφτεί από τον ήλιο. Μόνο τα μάτια του ήταν απροστάτευτα. Περπατούσε στην απεραντοσύνη σκυφτός, ξυπόλυτος, με κατεβασμένους τους ώμους και το κεφάλι. Δεν χρειάζεται κάποιος τρίτος για να σε κάνει να ντρέπεσαι.

Εκατοντάδες εκατομμύρια λεπτοί κόκοι άμμου τριγύρω. Υποχωρούσαν σε κάθε του βήμα, βούλιαζαν σταθερά. Τα πόδια του ένιωθαν τους κόκκους καθώς τους σκορπούσαν παντού. Οι κόκκοι του τρυπούσαν τα γυμνά του πόδια και τον πλήγωναν σιωπηλά, κάτι σαν τις κρυφές του αμαρτίες.

Το χρώμα της άμμου, η υφή της, η θερμότητα και η κυριαρχία της στον χώρο...Δεν τον άφηναν ποτέ να ξεχάσει.. Και με κάθε του βήμα όσους κόκκους ξόρκιζε στο παρελθόν, τόσους σκορπούσε μπροστά του και γύρω.

Και μακρυά, εκεί στο βάθος της απεραντοσύνης σηκωνόταν αμμοθύελλα. Δεν είχε λόγο για το παρελθόν και το μέλλον ούτε ήθελε να βλέπει το παρόν του μουντό πια. Το τώρα που ζούσε δεν του εξηγούσε πολλά, και οι απαντήσεις που ζητούσε μονίμως του διέφευγαν.

Πλησίαζε την αμμοθύελλα και εκείνη πλησίαζε αυτόν. Το σταθερό του βήμα συνέχιζε να ανακατεύει την άμμο και οι κόκκοι γλιστρούσαν στα πόδια του και ξέφευγαν αέναα...

Τί είχε να φοβηθεί και τί να χάσει;..Σκεφτόταν...Και ποιόν να περιμένει για να του δώσει τις λύσεις; Αφού κατά βάθος το ήξερε, τις είχε ακούσει ξανά, τις είχε ζήσει ήδη.
Προτού αυτοεξοριστεί στην έρημο του είχαν δώσει το νερό να ξεπλυθεί, αλλά μόνο για να το αρνηθεί. Τους είχε πει τότε, πόσο νερό να ξεπλύνει τόσο εγωισμό και ματαιότητα;

Δεν τους είπε τότε αυτό που σκεφτόταν στην πραγματικότητα...ότι το μόνο που ήθελε ήταν να μπορεί να πετάξει...