twinkle twinkle little star

Χάνομαι και βρίσκομαι σε στενούς διαδρόμους, μόνη, με παρέα, δεν έχει διαφορά...Αλλά είμαι ελεύθερη.
Ελεύθερη από τις αποφάσεις, τις συνέπειες των αποφάσεων-των δικών μου και των άλλων...

Eσύ είσαι μαζί μου, με αυτό τον αέρα της υπερηφάνιας που σε διακρίνει, με μια αρχοντιά αναμφισβήτητη...
Δεν ήταν αυτός ο λόγος που σε αγάπησα άλλωστε; Και ο λόγος που άπειρες φορές έχω δηλώσει οπαδός σου;
Το ξέρεις ότι θα συνεχίσω να το δηλώνω, είναι το μόνο σίγουρο, ότι πριν παρατήσω εσένα θα έχω ήδη παρατήσει τον εαυτό μου...
Αυτό δεν θέλεις; Έναν άνθρωπο δεδομένο.
Δυνατό, να στέκεται στα πόδια του, ορμητικό...
Να τον πληγώνεις και αυτός να μην χαμπαριάζει. Μονάχα να σε θαυμάζει.Γιατί δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά...

Λοιπόν, βρίσκομαι σε αυτούς τους δρόμους όπου οδηγήθηκα από άλλα μικρά δρομάκια γιατί όλη μου τη ζωή περπατάω και περπατάω και περπατάω...
Γιατί για όλους είναι πιο εύκολο να περπατάνε χωρίς να σκέφτονται, να γεμίζουν τα αυτιά τους με ήχους ξένους, όχι δικούς τους,
είτε ζηλεύοντας αυτά που ακούν είτε με το να φαντάζονται ότι τα ζουν γλιτώνοντας έτσι τη ζήλια...
Το ξέρω, το ξέρεις, το ξέρουμε όλοι...
Αλλά σε ρωτώ το εξής:
Για πόσο ακόμα θα με θεωρείς δεδομένη;
Ο βράχος δεν ξέρει πότε θα γίνει ο σεισμός που θα τον σπάσει. Ή πότε θα πέσει το κύμμα πάνω του ορμητικά να τον κομματιάσει...

Αν θέλεις βασίσου πάνω μου. Αλλά να ξέρεις πως αν πέσω θα πέσουμε μαζί...Όταν σπάσω θα σπάσεις μαζί μου και θα γίνουμε χίλια μύρια κομμάτια, θα σκορπιστούμε στις 5 ηπείρους και πιο μακρια...
Αυτό δεν περιμένεις;