ηθικό δίδαγμα (;)

Αγαπητοί αναγνώστες μου
κάτι πολύ περίεργο συνέβη αυτό το μήνα. Κάτι εξωπραγματικό. Κάτι που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα μπορούσε να συμβεί. Κι όμως... βρέθηκα προ εκπλήξεως όταν, αγαπητοί μου, η θετικότητα και η χαμογελαστή μου φύση έγινε λόγος...
για να απολυθώ!

Κι είναι πολύ σκληρό για έναν άνθρωπο με τόοοσους πλανήτες στον αιγόκερω να απολύεται (για οιονδήποτε λόγο) (και ΔΗ για την αισιοδοξία του). Λοιπόν...

Εξαιτίας λοιπόν του ό,τι όταν συζητώ, υπό ομαλές συνθήκες και με μέτρια διάθεση, χαμογελάω (πρόκειται περί φυσιολογικής έκφρασης του προσώπου, μην παρεξηγείτε) και επειδή η "φωνή μου είναι γλυκιά" (όπως αναφέρθηκε συγκεκριμένα) εδιώχθην από μια θεατρική γιατί ο ρόλος που μου βάλανε να κάνω ήταν μια κακιασμένη κουτσομπόλα τσιγκούνα αθεόφοβη γειτόνισσα ΜΗ ΣΟΥ ΤΥΧΕΙ  σφετερίστρια,
τέλος πάντων
και
όσο και να προσπαθούσα η κακομοίρα, ακόμα και η πιο υπερβολική προσέγγισή μου δεν ήταν ούτε το μισό του κακιασμένου που ήθελε ο σκηνοθέτης. Δεν έχω και το έμφυτο ταλέντο για να ανταπεξέλθω σε τόσο κόντρα ρόλο... Έτσι με έδιωξε. Ααααα, ήταν επίσης βουλιμική η κουτσομπόλα γειτόνισσα. Ούτε καν στη διατροφική διαταραχή δεν υπήρξε σημείο επαφής. Αχχχ.....

Ευτυχώς υπάρχει και η απασχόληση στο φαρμακείο όπου έχω την ευχαρίστηση να συναντάω πολλούς  διαφορετικούς ανθρώπους, παραδείγματος χάριν αυτή η κυρία που ήρθε πριν από μερικές ώρες και ξύπνησε κακά ένστικτα μέσα μου για μια ακόμη φορά
δείτε εδώ
-άθελά της βέβαια αλλά τα ξύπνησε-

Ασχέτως τώρα, αγαπητοί μου, θα ήθελα να σας ανακοινώσω κάτι πιο σημαντικό:
με αυτή την ανάρτηση κλείνει ο κύκλος αυτού του μπλογκ. Είναι γνωστό ότι για πάνω από μισό χρόνο  το livingonaprayer ασθενεί, δεν εμφανίζεται στα blogreels και γενικώς βουλοπλέει. Σας αποχαιρετώ για την ώρα με το κεφάλι ψηλά, θα περνάω από τους ιστοχώρους σας για τα νέα σας..
Στην περίπτωση νέου εγχειρήματος θα ενημερωθείτε.
Οι προηγούμενες αναρτήσεις παραμένουν ανοιχτές για θέαση και σχόλια όπως πάντα. Για μια πιο προσωπική φόρμα επικοινωνίας θα βρείτε στο προφιλ της Yuna το gmail μου για ό,τι και όποτε χρειαστείτε (πληροφορίες, για πλάκα, βοήθεια κτλ). Ευπρόσδεκτοι όλοι. Και σας ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά που στηρίξατε αυτό το ιστολόγιο τόσο καιρό!

Κάτι ακόμα. Δεν υπάρχει ηθικό δίδαγμα σε αυτή την ανάρτηση. Ο τίτλος ήταν παραπλανητικός. Την πατήσατε! Η ηθική είναι εύπλαστη σαν τη πλαστελίνη άλλωστε. Τα "πρέπει", τα "μη", "δεν", τα "αν", τα "σωστά" και τα "λάθος" είναι εμπόδια για μια ευτυχισμένη ζωή. Αν δεν το έχετε καταλάβει ακόμα, προτείνω να το αντιληφθείτε άμεσα για το δικό σας καλό.

ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ καλό χειμώνα auf wiedersehen

yuna out
xxx

...Tap on my window, knock on my door...

Αγάπη αγώνας άδοξος

Να τρέχω λαχανιασμένη να προλάβω να φύγω

Πριν φύγεις εσύ, να μη με δεις έτσι

Πάντα σου απαντάω πριν με ρωτήσεις,

Το πρόσεξες?

Πρόσεξες τη σημαία που ανέμιζε στον πετρώδη λόφο απέναντι,

Μέσα από την ομίχλη?

Το σημείο μέσα στο σύννεφο που ετοιμαζόταν να κουτουλήσει το άλλο σύννεφο?

Αμέσως άστραψε

Μπορεί να μην το πρόσεξες

Ηταν talon

Η καρδιά σου μπορεί να ένιωσε ένα ξερίζωμα, μια αποκοπή.

Δεν ήταν η καταιγίδα
Απελπισία ήταν που μας έπνιξε.

Kαι η αληθινή βροχή εκείνη τη μέρα ήταν από τα δάκρυά μου.

Μπορεί να μην το πρόσεξες.

Δεν γνωρίζω, δεν γύρισα πίσω το κεφάλι
Αλλά σε όλο το δρόμο ευχόμουν να μπορούσα να γυρίσω με μια ματιά

Και να γινόσουν στάχτη
Να νόμιζα ότι ήταν ένας κακός εφιάλτης

Ας ξυπνούσα μετά.

Έπειτα όταν έφτασα αργά στο έρημο σπίτι τα παπούτσια ήταν γεμάτα λάσπες
Το μόνο που υπήρχε παντού τριγύρω ήταν σκοτάδι.

Τα μουσκεμένα μου μαλλιά με αηδίαζαν.
Πέταξα τη ζακέτα που είχες αγγίξει όταν με αγκάλιασες στο πάτωμα

Η απουσία σου αντηχούσε παντού.

O αγαπημένος σου πίνακας στον τοίχο αντίκρυ έλαμπε,
Λες και ζωντάνεψε το δάσος του ζητώντας χρεωμένες απαντήσεις.

Με κοιτούσε επίμονα.

Το σκοτεινό απρόσωπο τοπίο

Στοιχειωμένο για αιώνες
Βασίλειο της σιωπής της αφέλειας

της αγνότητας ίσως

Συνέχιζε να με κοιτάζει.

Πεισματικά τον κατέβασα και τον πέταξα με ορμή στο πάτωμα

-Κλειστά μάτια.

Ήλπιζα ότι το πάτωμα θα άνοιγε αποκαλύπτοντας την άβυσσο
Που θα ρουφούσε λαίμαργα τα περίεργα δέντρα

Tα αρχικά που είχαμε χαράξει πανω τους μαζί

Τις τύψεις και τη μισή καρδιά μου μαζί τους ίσως...

Πάει καιρός από τότε…
Τυφλά ζω.

Γκρι ο καιρός
Γκρι ο ορίζοντας
Γκρι οι άνθρωποι

Τίποτα απολύτως απόλυτο πλέον

Δεν υπάρχει άσπρο ή μαύρο
Μόνο μουτζούρες από δω και από κει.

Ανούσιοι ψύθιροι στα αυτιά

Ασθενές αεράκι, λίγη δροσιά

Για την κατά τα άλλα παγωμένη ζωή μου.

Νιώθω ότι ακόμα δεν άνοιξα τα μάτια μου,
Δεν έχω ανοίξει ακόμα την ψυχή μου σε άλλον.

Δεν θα το ήθελα, αλήθεια, να αρχίσει τις επίμονες ερωτήσεις...

Κάθε φορά, λοιπόν, που νομίζω ότι με ξέρω

πρέπει να αναρωτιέμαι ξανά.

Και δεν τις μπορώ, αλήθεια, τις επίμονες ερωτήσεις...

...you meant to save someone...

Eσυ υπερόπτη άνθρωπε που νομιζεις ότι έχεις τον έλεγχο
Δεν ρωτάς κανένα -μη ρωτάς,
νομίζεις ότι κανείς δεν θα μπει στο δρόμο σου
Στηρίζεσαι στα σχέδια σου, και πριν τα ολοκληρώσεις φτιάχνεις καινούρια
σχέδια
διασκεδαστικά, που σε γεμίζουν που σε επιβεβαιώνουν στον άκυρο κόσμο
που ζούμε


Εσύ περήφανε που όλο κοιτάς να δεις αν σε κοιτάζουν
διακριτικά
Αλλά και τι έγινε?Δεν νοιάζεσαι
γιατί ούτε σου είπε κανείς ποτέ ότι ούτε εκεινον τον νοιάζει
ούτε το φαντάστηκες.
Kαι, ναι, δεν περιμένεις επιβεβαίωση, και τα σχέδιά σου δεν τα αλλάζεις
δεν τα συμβιβάζεις με τον άκυρο κοσμο
και τα χαλασμένα γρανάζια του.
Αλλά μετά? Τι?
Όλα ήταν τέλεια στο μυαλό σου.
.....................
Τι έφταιξε?
.....................





Γιατί όλοι είναι τόσο προκατειλημμένοι απέναντι στην μπάλα και της πηγαίνουν συνέχεια κόντρα???
Προτιμώ να πηγαίνω με τα νερά της ενίοτε, έτσι ταπεινώνομαι και δεν χειροτερεύω τη θέση μου...
Αναγνωρίζω ότι είμαι και γω ένα νήμα σαν όλα τα άλλα...
Κανένα νήμα που σέβεται τον εαυτό του δεν θεωρεί ότι κινείται από μόνο του...
Έπρεπε και μένα να μου το εξηγήσουν για να καταλάβω...

σκέφτομαι και γράφω

λοιπόν είναι ένα τραγούδι της Avril (περιττά τα επίθετα, μία είναι η Avril και ανεπανάληπτη)
το οποίο λέει τα εξής
how does it feel?how does it feel?
you're different from me! different!

και μια φορά κι έναν καιρό το έβρισκα κακιασμένο, όχι όλο το τραγούδι, το συγκεκριμένο κομμάτι μονάχα
γιατί νόμιζα ότι αφού ο άλλος είναι διαφορετικός ήταν σαν να του έλεγε η Avril να φύγει, ότι δεν μπορείς να είσαι όπως εγώ, οπότε στρίβε φίλε και πολύ μας έπρηξες!!!

βέβαια, τελευταία συνειδητοποιώ ότι έχανα το νόημα.
δεν μπορώ να μπω στο μυαλό της, αλλά καταλαβαίνω ότι το νόημα είναι πιο κοντά στο ότι, ναι φίλε είσαι διαφορετικός και εγώ είμαι διαφορετική και γι'αυτό πρέπει να συνεργαστούμε και να ζήσουμε παρέα.
γιατί μαζί σου δεν φοβάμαι να κλάψω, δεν φοβάμαι να είμαι ο εαυτός μου, δεν φοβάμαι κανέναν και τίποτα.
και σε δέχομαι όπως είσαι.
έλα να προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι και να βοηθήσουμε και τον κόσμο να γίνει ένα ομορφότερο μέρος




όλοι χρειάζονται βοήθεια καμιά φορά από τους άλλους.
το καλύτερο είναι όταν την παίρνεις από εκεί που δεν το περιμένεις, όταν την αρνείσαι πεισματικά, και σου είναι δύσκολο να καταλάβεις τον λόγο που σου δώθηκε.
κάποιος ξεχωριστός και διαφορετικός από σένα νοιάζεται και τουλάχιστον τότε θα πρέπει να του δώσεις σημασία.

Κάποιος φροντίζει για σένα πρίν από σένα
πάντα
προσωπικά νιώθω πολύ χαρούμενη γι'αυτό, και Τον ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου
κάθε μέρα νιώθω ευγνώμων και για τα μικρά πράγματα
ο φροντιστής μου έμαθε από μικρή να μην είμαι αχάριστη.
κακό πράγμα η αχαριστία

αυτά για την ώρα........
ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ 2010

xxx