Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα αγνότητα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα αγνότητα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2014

Χρειάζεται και τίτλο?

σ' αγαπώ σ'αγαπώ σ'αγαπώ σ'αγαπώ σ'αγαπώ
σ'αγαπώ σ'αγαπώ σ'αγαπώ σ'αγαπώ σ'αγαπώ σ'αγαπώ
σ'αγαπώ σ'αγαπώ σ'αγαπώ σ'αγαπώ σ'αγαπώ
σ'αγαπώ σ'αγαπώ σ'αγαπώ σ'αγαπώ σ'αγαπάααωωωωω
σ'αγαπώ σ'αγαπώ σ'αγαπώ σ'αγαπώ
Σε αγαπώ.
σ'αγαπώ σ'αγαπώ σ'αγαπώ σ'αγαπώ σ'αγαπώ σ'αγαπώ σ'αγαπώ


Σ'αγαπάω............
ακόμη...........................

σ'αγαπώ σ'αγαπώ
σ'αγαπώ σ'αγαπώ σ'αγαπώ

ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ ΑΚΟΜΗ!
γαμώτεν.

...........................................
τά 'παιξα.

Σάββατο 27 Απριλίου 2013

....Πόσο κλάμα;;;


Μια ιστορία έρωτα, ενός λεπτού σιγή

Marina Abramovic & Ulay  

image

Οι μεγάλοι έρωτες δεν τελειώνουν ποτέ. Ούτε αρχίζουν. Μόνο διαρκούν σε έναν αιώνιο χρόνο κι είμαστε πάντα εκεί γι’ αυτούς. Κι όταν οι εραστές ξανασυναντηθούν είναι σαν χτύπημα. Χαμογελούν αμήχανα, κοιτούν βαθιά στα μάτια, κουνάνε το κεφάλι κάνοντας νεύμα με το βλέμμα να ξεχειλίζει δάκρυα και τρυφερότητα. Μένουν σιωπηλοί για ένα λεπτό, συγκινημένοι, κι έπειτα αγγίζονται, κρατούν σφιχτά τα χέρια ο ένας του άλλου και λένε αντίο. Και παίρνει λίγη ώρα μέχρι να μπορέσουν ξανά στα μάτια να κοιτάξουν κάποιον άλλο...
Marina Abramovic & Ulay. Ένας μεγάλος έρωτας τη δεκαετία του ’70-80. Δύο ανατρεπτικοί καλλιτέχνες. Μαζί έκαναν πολλές παράξενες performances στην προσπάθειά τους να χαρτογραφήσουν τα όρια της αγάπης και της συμβίωσης μέσω της ζωντανής αναπαράστασης, προσπαθώντας παράλληλα να τοποθετήσουν την performance ως τέχνη ισάξια με τις υπόλοιπες. Ακόμα και το χωρισμό τους έτσι τον έζησαν. Περπάτησαν οι δυο τους για πολλές μέρες κατά μήκος του Σινικού Τείχους από αντίθετες πλευρές και συναντήθηκαν στη μέση. Αγκαλιάστηκαν και δεν ξαναείδαν ποτέ ο ένας τον άλλο... Μέχρι την αναδρομική της έκθεση στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στη Νέα Υόρκη 30 χρόνια μετά (τον Μάιο του 2010). Στο «The Artist is Present»*, τη μεγαλύτερη και πιο απαιτητική της performance, η ιέρεια της σύχρονης τέχνης παρέμεινε για τρεις μήνες απαθής σε μια καρέκλα. Για 7.30 ώρες τη μέρα καθόταν ακίνητη, χωρίς να έχει το δικαίωμα να πιει, να φάει ή να κάνει οτιδήποτε, και οι επισκέπτες μπορούσαν να καθίσουν απέναντί της σιωπηλοί για ένα λεπτό. 750 χιλιάδες άνθρωποι χάθηκαν στο βλέμμα της. Ανάμεσά τους, χωρίς εκείνη να το γνωρίζει, ήταν και ο Ulay...

***πηγή άρθρου : Athensvoice.gr
της Δήμητρας Γκρους

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

ANOTHER STORY FOR YOU

The yellow balloon

Should I get going now? The air fills with confidence, harshness is closing in, footsteps passing me by, a vague ignorance lingering. Your generosity and two cheeks instantly blushing. Another hopeless case. But you’ve probably learned how to forgive by now.

Taking time to think to myself, as my feet turn to stone. So it’s not my issue if you expect me to do the same thing that I expect from you. Nor if we are both aware of our alike thoughts. Nor if we avoid action and all costs. Breathing in, breathing out. I wonder if the disappointment of one towards the other is unavoidable. The other being in fact the self. The self ostentatiously ignoring the harsh self-loathing.

Should I let you go then? To help me decide there is the huge yellow balloon in my heart. It’s filled with hellion, I let it go and it gains height quickly surpassing the tallest buildings of the town. Quickly it becomes a dot, quickly I cannot see it. In my imagination its track continues until it reaches the sun. Because that’s why I created it: so it could reach the sun. So it gets close enough and -KABOOM- it explodes! So the balloon is gone forever. As steady as the sun is a cowardly figure against the wall. And I guess another's heart resembles the balloon : definitely broken and missing a lot of pieces.

A heartbeat brings me back. There we are. Us and our fragile egos already hurt. With an ending for the story yet to come. Someone drinks from a glass of wine and leaves it near me on the floor..And I stare at it for long, lose myself in the thoughts eventually, trying to figure out, to discern if the glass is half full or if it is half empty.

Anything that will keep the ending from the story is welcome, I guess...


-ένα κείμενο που είχα γράψει πριν από 2 μήνες, χωρίς συγκεκριμένο σκηνικό στο μυαλό μου και με αρκετά ανάκατες σκέψεις σίγουρα!ο καθένας καταλαβαίνει αυτό που θέλει...multiple readings που λέμε και στη σχολή!α, είναι αγγλικά γιατί όταν το έγραφα σκεφτόμουν στα αγγλικά, το οποίο είναι πολύ σύνηθες φαινόμενο τα τελευταία χρόνια!


-ΚΑΛΟ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΓΙΟΡΤΙΝΟ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ!!!!!!


:)

Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010

σβήσε λέμε!

Βαρέθηκα πια...
να με απογοητεύω...
Όλο τα ίδια πράγματα να βλέπω μπροστά μου. Όλοι οι καθρέπτες να μοιάζουν ίδιοι.
Και ας έχω αλλάξει, αυτοί δεν το προσέχουν
Και ας μην τους νοιάζει, νοιάζει εμένα

Αρκετά! Μακάρι να υπήρχε μια μαγική γομολάστιχα που να μπορούσε να σβήσει ότι δεν μου αρέσει από τα περασμένα, θα ήταν τόσο εύκολο να τα σβήσω και να προχωρήσω επιτέλους. Σέβομαι την τερατώδη μνήμη μου και με εξυπηρετεί πολλάκις, είναι αλήθεια, αλλά μερικές φορές είναι πράγματι σκληρός ο τρόπος που μου φαίρεται. Με αιφνιδιάζει στον ύπνο μου + στον ξύπνιο μου και δεν ξέρω πλέον τί να πιστέψω. Εκτός από το προφανές

...δεν έχω προχωρήσει
...έχω παραμείνει παιδί, τόσο ανέμελο και αφελές
...κάνω τα ίδια λάθη απλώς τα ντύνω διαφορετικά για να συμβαδίζουν

Αχ αυτή η γομολάστιχα!!.Πού είναι να σβήσει αυτή την ηττοπάθεια και την ανυπομονησία!Να με κοιτάξω απ'έξω και να πω μια φορά: Να, ένας άνθρωπος με ψυχή με στόχο με πείσμα με γούστο με όραμα!

Όχι, εντάξει,..γούστο έχω ακόμα!
Δόξα τω Θεώ.
Η ελπίδα κυκλοφορεί ανάμεσά μας.


Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

επιπλέον αποφάσεις

Πάτος άπατος...

Τέλος...

-Πάτα τον, πάτα τον!

Όχι.

-Πάτα τον!

Φοβάμαι.


-Χέστη σ’αγαπώ.

Όχι.

-Σ’ αγαπουσα.

Μ’αγαπουσες?

-Όχι.

Ψεύτη!


Σκοτεινιά...

-Μείνε.

Φεύγω.

-Έρχομαι!

Σ’ αγαπούσα.

-Ψεύτη!







Αντίο.

-Εσύ φταις!

Δε σε φοβάμαι.

-Γιατί δε φεύγεις?

-σκόνη ανακατεύουν τα βήματα του-

Δε θα κλάψω…

-θύελλα για να τυφλώνει τα μάτια της-

-Θα σε ακολουθήσω…

-ο χάρτης σκίζεται σε χιλιάδες

κομμάτια-

Θα σου κάνω κακό…

-ο άνεμος διαλύει τα λόγια τους-



Και έτσι χάνονται οι παλιοί

Και αγαπάνε οι νέοι.