no offense

πάντα ήθελα να χαστουκίσω ένα τέτοιο άτομο

σκέφτομαι συνέχεια τελευταία...

ειδικά τα τελευταία 5 χρόνια...
(από τότε που άνοιξαν τα μάτια μου για τα καλά)
ότι

ευτυχώς που υπάρχει ο Θεός και είναι η μόνη αληθινή ελπίδα στον μάταιο τούτο κόσμο.
Και ότι είναι το πιο δύσκολο πράγμα να προσπαθείς κάθε ώρα και λεπτό να νικήσεις τον εγωισμό σου.

ps. παραθέτω το εξής τραγούδι που υπήρξε η έμπνευση για τον τίτλο του blog,
-υπάρχουν πολλές εκδοχές, αλλά για μένα αυτή ήταν η έμπνευση-




καληνύχτα, πολλά φιλιά σε όλους!
και να μην ξεχνάμε ότι τα αυγουστιάτικα φεγγάρια είναι τα πιο εντυπωσιακά του χρόνου!

.................................

Γύρνα, μην με κοιτάς.
Μην βλέπεις τις χαρακιές από τα χαστούκια σου στο πρόσωπό μου.
Ξέρω ότι η δειλία δεν προδίδει μονάχα εμένα.
Μπορείς να λες όσα ψέματα θες στους άλλους, αλλά όχι σε μένα.
Μπορείς να μην με κοιτάς,να γυρνάς την πλάτη, να γελάς
γνωρίζοντας πόσο αυτό με πονάει.
Μπορείς;

Οι στιγμές απομακρύνονται, τις κλέβει ο χρόνος.
Πετάω χάμω το ρολόι, μα δεν φταίει αυτό.
Οι εικόνες, τα λόγια, τα χέρια που δεν είναι ενωμένα πια.
Είναι όλα μακριά.
Μακάρι να ήταν μόνο ο χρόνος ο κακός.
Αλλά ότι συμβαίνει, συμβαίνει- ανεξάρτητα από αυτό.
Πως μπορεί;

Και ποιός μπορεί να μου πει πως να αντέξω;
Γιατί πρέπει να αντέξω, σας παρακαλώ!

Όλα αυτά που κάνεις, και όλα αυτά που κάνω εγώ.
Στο τέλος, ανεξήγητο, δεν γίνεται τίποτα.
Κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα.
Ο χρόνος πηγαίνει βόλτα με τις στιγμές του κάπου μακριά,
απομακρύνεται.
Το ρολόι θρυμματίζεται.

Και εγώ εδώ
εξακολουθώ να έχω την ανάγκη σου
εξακολουθώ να σε νιώθω.
Για πόσο;

2004

(μηδενική εξέλιξη από τότε)