the borderline

Γρατζουνάω την κιθάρα τώρα.Λυπητεροί ήχοι στο δωμάτιο.Οτιδήποτε για να μην σκεφτώ εσένα.

Μα τι λέω; Αφού η κιθάρα είναι δική σου.Γράφει στη θήκη της 'Η Γενιά του Χάους'.Τα γράμματα είναι δικά σου.

Συνεχίζω το γρατζούνισμα
...Sometimes I wake up crying at night...
Εύχομαι να ήσουν εδώ να με ακούσεις.Θα ένιωθες κάτι αν με έβλεπες τόσο λυπημένη.Ίσως να άλλαζες γνώμη.
Δεν πρόλαβα ποτέ να σου πω τι νιώθω πριν φύγω.
Σου έλεγα συνέχεια, 'Ανοίξου, ανοίξου, πες μου τα όλα' μόνο και μόνο για να αποφύγω να ανοιχτώ η ίδια, να μην είμαι εγώ η ευάλωτη.

Στοιχηματίζω δεν έχεις καταλάβει τι έγινε στη σχέση μας.
Λοιπόν, όσο ανοιγόσουν σε γνώριζα καλύτερα.Αυτό σου το είχα πει, ότι σε θεωρούσα τέλειο, και ειναι ανεξαρτητο από το πόσο ερωτευμένη ήμουν μαζί σου. Ήμουν, είμαι, ποιά η διαφορά;

Έφυγα γιατί δεν σου αξίζω.Δεν φτάνω ούτε στο μικρό σου δαχτυλάκι.
...and sometimes I scream out your name...
Και κάνεις ακόμα τον κόπο να απαντάς στα μηνύματά μου