Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

the rain that we are in


Δεν πίστευα ποτέ ότι θα φτάσω σε αυτό το σημείο.


Έχει συμβεί και στο παρελθόν, και είναι κάτι που κάποιοι δεν έχουν καταφέρει να το συγχωρήσουν σε μένα.


Να που ξανασυνέβη. Και γιατί να έχω τύψεις; Να ξέρεις ότι Δεν έχω. Και γιατί να κατηγορήσω εμένα; Να ξέρεις ότι Δεν με κατηγορώ.


Οι μέρες κομπλεξισμού είναι πίσω πλέον, τις άφησα. Τις παράτησα με ένα κομμάτι του εαυτού μου, το κομμάτι που βρίσκεται εξοστρακισμένο στο παρελθόν, στη σκονισμένη σοφίτα ενός ψηλού, απόκρυφου πύργου, σε ένα παλιό κάστρο που το περιτρυγιρίζει η θάλασσα και το χτυπούν συνέχεια τα κύμματα και το φθείρουν. Νιώθω ελεύθερη χωρίς το κομμάτι αυτό Να ξέρεις. Και θα είμαι ασφαλής όσο αντέχει αυτό το κάστρο, όσο αυτός ο πύργος είναι προστατευμένος από την οργή της φύσης.





Αν με ενδιέφερε θα έλεγα ότι φταις, ότι έκανες τα πάντα να καταστρέψεις την αγάπη μου. Ήταν αγνό το ενδιαφέρον και η αγάπη μου για σένα. Όσο αγνή ήταν η αδιαφορία και η αποστροφή σου.


Θα λυπόμουν, θα προσπαθούσα να διορθώσω λάθη που δεν είχα κάνει ποτέ Αν με ενδιέφερε.


Δεν θα κάνω τίποτα, απολύτως τίποτα. Δεν θα προσπαθήσω άλλο για σένα.



Εύχομαι να το απόλαυσες μόνο. Όσο εγώ απολαμβάνω τώρα την ομορφιά του υπόλοιπου κόσμου από τα τείχη του κάστρου. Κοιτάζω από τις πολεμίστρες και βλέπω το τέρμα του ορίζοντα, ξεχωρίζω τα χρώματα της μέρας σε ανατολή σε δύση. Είναι όλα τώρα ξεκάθαρα, φωτεινά. Κάθε βαθιά ανάσα μου θυμίζει να χαίρομαι, να αφήνομαι...Η κάθε τζούρα φρέσκου αέρα μου θυμίζει ότι στην πραγματικότητα οι στόχοι μου βρίσκονται πέρα από τον ορίζοντα που βλέπω.


Το έρημο κάστρο θα μείνει πίσω, τα καράβια έρχονται κοντά, το βρήκαν!Η σιγουριά ότι θα το έβρισκαν, η σιγουριά ότι τα καλύτερα έρχονται...Αλλά και καμιά φορά φεύγουν...



3 σχόλια:

  1. Αυτο το καστρο τελικα δν ειναι απορθητο... Απλα αναγκαστηκε απο αλλους να ζει κ να φυλαγεται... Οσα φευγουν,ηταν για να φυγουν... Ελπιζω τα καραβια που ερχονται να ειναι φορτωμενα με αγαπη,χαρα κ ονειρα. Τα φιλια μου! daydreamer

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σωστά διαχωρίζεις το κάστρο από την αγάπη, χαρά και ελπίδα. Γιατί αυτά έχουν αποκλειστικά να κάνουν με τους επιβάτες και αποκτούν ουσία μονάχα όταν τα μοιράζεσαι. Όλοι (συν)επιβάτες είμαστε, αγαπάμε με εκατομμύρια εναλλακτικούς τρόπους, όλοι χαιρόμαστε και ελπίζουμε.
    Εύχομαι σε σένα να μπορείς να μοιράζεσαι αυτό που νιώθεις με τους ανθρώπους που αγαπάς.
    Επίσης εύχομαι να συνταξιδεύσουμε καμιά φορά! Θα είχε πλάκα, δε νομίζεις;
    Όλοι οι καλοί χωράνε :)
    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μη με ρωτάς αν η αγάπη ανασταίνει
    μου είπε κάποιος κάποτε το είδε να συμβαίνει
    θυμήσου, τότε που σ' άφησαν μονάχο
    τον σκορπιό που βρήκες όταν σήκωσες τον βράχο
    το βράχο, που επάνω του το κάστρο φτάνει στους ουρανούς
    για ναύτες σαν κι αυτούς λιμάνι
    κάνει να ακούγεται και αυτό το βράδυ
    ο ήχος απ' τα κέρματα που ρίχνει στο πηγάδι, η μοίρα
    θυμάμαι τ' αρωμά της
    τους σκύλους που ησυχάζανε κάτω απ' τα βλέμματα της
    πήγαινε δεν θα το μετανιώσεις
    πεσ' της πως ήρθες εσύ και θα το νοιώσεις
    θα νοιώσεις στο πλάϊ σου την πνοή της
    μια νύχτα με πανσέληνο στο ιπτάμενο χαλί της

    ΤΑ ΞΥΛΙΝΑ ΣΠΑΘΙΑ,ΣΤΟ ΒΡΑΧΟ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Αφήστε μήνυμα μετά από τον χαρακτηριστικό ήχο.
*ΜΠΙΙΠ*