spar ή γραβάτα?

Ένα βαθύ μπλε αίσθημα αφήνουν τα ψέματά σου
Οι λέξεις αρχίζουν να συσσωρεύονται
και να μη χωράνε πουθενά
Γίνονται χείμαρρος
από ρίγες, πολλές ρίγες
Με μπλέ από πάνω

Η κάθε ρίγα μία υπόσχεση,
νοτίζει τη σκέψη,
Παρασέρνει τα άλογα του μυαλού
-τα άλογα είναι πράσινα
σαν τα πεσμένα φύλλα από τα δέντρα, που αργοπεθαίνουν στην άκρη του πεζοδρομίου.
Ρίχνω και ένα αποτσίγαρο κάτω
να καλύψει τη θλίψη του μισοπεθαμένου φύλλου.
Ποιός εγώ? Όχι δεν είμαι μακάβρια.

Ο δρόμος αυτός δεν έχει δομή.
Μπροστά δοσμένες ευκαιρίες
πίσω χαμένες ευκαιρίες
κατα ποδας η ηχώ μίας αμφιβολίας
απαιτήσεις από όλες τις κατευθύνσεις.
Το μπαλάκι για τα νεύρα που μου έδωσες
ΩΧ
το πήρε η κατηφόρα, πάει κύλησε κι αυτό.
Αμέσως όλα τα μάτια αληθώρισαν πάνω του.

Μα δεν έτρεξε κανείς.
Φτου.
Φτού σου κι εσένα που κοιτάς!
Το μπαλάκι πάει, αλάργεψε και εχάθη.
Μα τί κάνεις??!
Εχάθη σου λέω, δρόμο!!!!
Πήγαινε να ζήσεις να χαρείς.....
Κράτα τα νεύρα σου και στείλτα κάπου αλλού.!

Κατάλαβες?